ربات های آموزشی

بیشترین تمایز ربات‌ها در ربات‌های پویا و ایستا می‌باشد. این دو نوع از ربات‌ها محیط کاری کاملا متفاوتی دارند و در نتیجه نیازمند توانمندی‌های کاملا متفاوتی خواهند بود. ربات‌های ایستا در بیشتر مواقع ربات‌های صنعتی هستند و در محیط‌های کاملا از پیش تعریف شده ،که برای فعالیت ربات‌ها تعبیه شده‌اند، فعالیت می‌کنند. ربات‌های صنعتی وظایف تکراری مشخصی مانند جوش دادن یا رنگ کردن قطعات ماشین‌ها در کارخانه را بر عهده دارند. با پیشرفت حسگرها و دستگاه‌های تعاملیِ انسان – ربات، ربات‌ها در محیط‌هایی که دارای کنترل کمتری هستند، قابل استفاده شده اند، (برای مثال ربات‌هایی که در محیط اتاق‌های جراحی که نیاز به دقت بالایی دارند، استفاده می‌شوند).

بر خلاف ربات‌های ایستا، ربات‌های پویا می‌توانند در محیط حرکت کنند و وظایفی را در محیطی بزرگ و غیر قابل پیش بینی اجرا کنند. آن‌ها باید با وضعیت‌هایی که از قبل به طور دقیق شناخته شده نیستند و در طول زمان تغییر می‌کنند، سر و کار داشته باشند. همچنین این محیط‌ها می‌توانند موجودیت‌های غیر قابل پیش بینی مانند انسان و حیوان را داشته باشند. نمونه‌ای از این ربات‌ها، ربات جاروبرقی یا اتومبیل‌های بدون سرنشین و خودکار می‌باشد.

همچینین تفاوت دیگر میان ربات‌های پویا و ایستا در وضعیت قرار گیری آن‌ها در محیط می‌باشد. ربات‌های ایستا بر روی جایگاهی ثابت بر روی زمین قرار گرفته‌اند و می‌توانند موقعیت خود را بر اساس حالت درونی از پیش تعریف شده، محاسبه نمایند، در حالی که ربات‌های پویا باید به درک خود از محیط با استفاده از حسگرها اتکا کرده، و موقعیت خود را در محیط محاسبه نمایند.

سه محیط اصلی برای ربات‌های پویا وجود دارد که نیازمند اصول طراحی متفاوت چشم گیری هستند، زیرا در مکانیزم حرکتی با یکدیگر تفاوت دارند: آبی (اکتشافات زیر آب)، زمینی (ماشین‌ها)، هوابرد (پهبادها).